Cześć, Fenderus. Wiedzieliśmy od początku, że to może być trudna sprawa. Samo podejście... ludzi, którzy go nam przekazali, mówiło wiele. Nie przejmuj się. Wracaj bezpiecznie.
Wyświetl wyrok sądowyWYROK W IMIENIU RZĄDU PLANETY PRAKITH I NOWEJ REPUBLIKI
Wydział Piąty Karny Sądu Federalnego w mieście Prak, w składzie:
• Sędzia Sądu Federalnego Kharsus Rebelday – przewodniczący
• Referendarz Sądu Federalnego Arven Khestar
rozpatrzył sprawę Zila Trimaa oskarżonego o przekroczenie granic obrony koniecznej i spowodowanie śmierci dwóch osób, przywłaszczenia rzeczy ruchomej o wartości poniżej 300 kredytów, oraz utrudniania śledztwa przez przywłaszczenie materiału dowodowego i uniemożliwienie jego zastosowania.
Oskarżenie zostało wniesione przez prokuratora Prokuratury Federalnej, z ramienia Wydziału Wojskowego. Stronę oskarżenia reprezentowała PPF Kasheer Latha.
Oskarżonego reprezentował mecenas Fenderus oraz odwołany z rozprawy przez oskarżonego adwokat wyznaczony urzędowo, Orisumball.
Sąd orzeka, co następuje.
1. Oskarżonego Zila Trimaa uznaje sie za niewinnego zarzucanego mu czynu przekroczenia granic obrony koniecznej. Sad przychyla sie do stwierdzenia mecenasa Fenderusa, obrońcy oskarżonego, jakoby zdarzenie miało miejsce w pełni w ramach obrony koniecznej. Zarzut powyższy uznaje sie za oddalony.
2. Na podstawie artykułu 25 paragraf pierwszy i drugi - uznaje się oskarżonego Zila Trimaa za winnego zarzucanego mu czynu przekroczenia obrony koniecznej. Sad przychyla się do stwierdzenia, jakoby zeznania oskarżonego były w tej sprawie sprzeczne z zeznaniami złożonymi Policji Stołecznej Miasta Prakith, oraz z podnoszonymi przez obrońcę kwestiami. Sąd przychyla się w tym punkcie do zarzutów Prokuratury Federalnej i do wszystkich wymienionych w tej kwestii, poprawnych merytorycznie odniesień, w których nie odnaleziono żadnego bledu logicznego, a które są w pełni zgodne z materiałem dowodowym. Choć sąd uznaje okoliczności łagodzące w postaci działania w afekcie, pod wpływem silnego strachu spowodowanego zagrożeniem życia, jak i za logiczne zdawałoby się możliwe niepoprawne ocenienie stanu rannego w odpieraniu zamachu, oskarżony samodzielnie się tej kwestii wyparł.
3. Na podstawie artykułu 248 kodeksu karnego uznaje się oskarżonego Zila Trimaa za winnego zarzucanego mu czynu przywłaszczenia sprawnej sztuki broni palnej bez niezbędnych do tego zezwoleń. W wypadku tym nie uznaje się okoliczności samodzielnego przyznania sie do winy, gdyż oskarżony nie był popełnienia przestępstwa świadom i nie złożył sie w ręce sprawiedliwości z woli własnej, a przyznał w drodze nieoficjalnej i przypadkowej.
4. Oskarżonego Zila Trimaa uznaje się za niewinnego zarzucanego mu czynu utrudniania czynności śledczych organom policji, gdyż czyn taki co do zasady musi być umyślny. W wypadku sytuacji tej, umyślności czynu nie stwierdzono i nie udowodniono, o czym świadczy konkluzja względem kwestii poprzedniej.
Sad w wyniku powyższego, skazuje oskarżonego Zila Trimaa na piec lat pozbawienia wolności z możliwością ubiegania sie o warunkowe zwolnienie po latach dwóch. Wyrok zostanie wykonany w placówce szczegółowo wyznaczonej przez sad, uwzględniającej wzmożony program resocjalizacji oraz leczenia psychiatrycznego oskarżonego Zila Trimaa, którego niepoczytalności jednocześnie nie stwierdzono.
UZASADNIENIE
Podczas gdy pierwszy zarzut jest w rzeczy samej przesadzony i mecenas Fenderus kwestie ta rozczłonkował w sposób nie pozostawiający pola do dalszych analiz, tak pozostałym zarzutom merytoryki odmówić, już, nie można. Prokuratura zwróciła uwagę na wszystkie rażące nieścisłości w zeznaniach, które są de facto wyłącznikiem okoliczności łagodzących.
Oskarżony, wypierając się słusznych argumentów obrońcy, skutecznie pozbawił sie możliwości merytorycznej obrony i niejako samodzielnie zaprzeczył wszystkim łagodzącym te kwestie okolicznościom.
Odwołanie się oskarżonego do kwestii różnic kulturowych jest tu bezzasadne z powodu obowiązywania jednakowego prawa stanowionego, nieuwzględniającego żadnych różnic na tym tle.
Również kwestia rzekomych ówczesnych, wykalkulowanych ocen na temat sytuacji, w świetle przyznania oskarżonego do pełnej zdolności oceny sytuacji i stanu osoby permanentnie wyłączonej z zagrożenia, de facto staje sie równoznaczna z przyznaniem sie przez oskarżonego do w pełni świadomego przekroczenia granic obrony koniecznej.
W świetle samodzielnie wskazanych przez siebie problemów z dostosowaniem sie do warunków życia w społeczeństwie i w pełni wykalkulowanego czynu, odsyłając argumenty podniesione przez obrońcę - sad mógł wyłącznie uznać dobra motywacje oskarżonego za okoliczność łagodząca, lecz nie wyłączająca winę bądź umyślność.
W efekcie wyrok skazujący stal sie, w sprawie tej, koniecznością, choć wyznaczony został niski wymiar kary, gdyż kodeks karny przewiduje tutaj kare od lat trzech do dziesięciu pozbawienia wolności.
Kwestia przywłaszczenia materiału dowodowego była bez wątpienia niepodważalna. Na stanowczą niekorzyść oskarżonego działała przeszłość z wymiarem sprawiedliwości, prawomocny wyrok skazujący i zachowania boleśnie sugerujące jawne braki oskarżonego względem dostosowania do działania w społeczeństwie, wliczając w to przeczenie swemu obrońcy, co przyczyniło sie do skutków tragicznych dla wyroku, czy tez osobiste, własne wypowiedzi oskarżonego. Dodatkowym czynnikiem był fakt odbycia przez oskarżonego siedmioletniej kary ciężkich robót społeczny – wyrok wykonano 32 dni przed rozstrzygnięciem sprawy tu zamykanej.
Wyrok, jako wydany przez organ drugiej instancji wydziału karnego, jest prawomocny. Przysługuje prawo do kasacji w wypadku wystąpienia braków proceduralnych.
