Szlakiem Jedi

Kod: Zaznacz cały

Stałaś się Panią własnego losu - zdana w stu procentach na własną rękę. Zdarzało Ci się w chwilach bezcelowego błądzenia wieczorami po mieście podejść w okolice domostwa, na które zapracowała przez 19 lat Twoja rodzina - głównie ojciec. Ekskluzywne dzielnice mieszkalne miały to do siebie, że nie piętrzyły się aż do chmur, mieszcząc w sobie nawet do kilkuset tysięcy istnień. Wyjątkiem były te typowe dla Korelii, które ciągnęły się niewyobrażalnie wysoko z jednostronnym łukiem i zasada była jedna - im wyżej, tym drożej. Często były to zestawy jednorodzinnych bądź bliźniaczych domów z wydzielonym terenem - na co mógł sobie pozwolić Twój ojciec jako współwłaściciel dobrze prosperującej firmy z elektroniką. Niestety wiązało się to też z tym, że wszyscy sąsiedzi na takich osiedlach dość dobrze się znali, z racji braku życia w miejskim tłoku; dość bardziej selektywnym gronie. Doskonale zatem wiedziałaś, dlaczego - nawet nie przebywając tam, a jedynie z sentymentu błądząc - znajomi sąsiedzi nawet przesadnie nie mówili dzień dobry, jedynie patrząc kątem oka. Podchodząc pod swoje dawne okna kilkukrotnie wiedziałaś dlaczego - z każdym tygodniem zdawało się być coraz gorzej. Krzyki były coraz donośniejsze, sytuacje z wnętrza budynku zdawały się bywać coraz to bardziej agresywne. Twoi rodzice mieli siebie, Ciebie i majątek. Została już z tego tylko 1/3 - ciężko się więc dziwić jeszcze większemu, skrajnemu regresowi. W pewnym momencie Twoich wieczornych przechadzek zdałaś sobie sprawę, że niezbyt mogłabyś już ten stan rzeczy zmienić, gdy w okolicach dawnego domu rodzinnego zastałaś jedynie ciszę i obwieszczenie o licytacji komorniczej. 

W międzyczasie... Powoli zdawałaś sobie sprawę, że spanie po wynajętych pokojach lub u znajomych nie do końca można nazwać prawdziwym życiem. Że jednak brakuje miejsca, w którym można spokojnie usiąść, odpocząć, zostawić bezpiecznie swoje rzeczy i - jak na Twój skryty charakter - po prostu zrelaksować się w samotności. Że brakuje jednak miejsca, które można nazwać po prostu domem. Mieć kartę dostępu i zupełnie niczym się nie przejmować. Niestety - by wynająć mieszkanie gdzieś, gdzie co drugi dzień ktoś kogoś nie napada lub wchodząc na hol nie śmierdzi szczynami - wymagany jest stały i pewny dochód... Niestety też, ale po wojnie z Yuuzhanami cała Korelia była pełna uchodźców z podbitych regionów. O pracę było wobec tego naprawdę ciężko - przynajmniej o taką, której nie można nazwać jawnym wyzyskiem. 

Pewnego dnia natrafiłaś na pewną flimsiplastową ulotkę firmy Logistyka Wojenna Corulag, sygnowaną logiem jakiejś fundacji, której nawet nie sposób kojarzyć. Szukali pilotów, techników wszelkiej maści i pracowników fizycznych, a warunkiem było bycie weteranem lub... imigrantem. Oferowali pracę na Korelii lub poza jej granicami, gdzie transport pokrywa firma. Oferowali stabilne zatrudnienie, własne zakwaterowanie i nawet załatwianie wszelkich formalności odnośnie pobytu. Czemu by nie spróbować... Wcisnąć jakiejś bajki? Uchodźca nie musi mieć dokumentów, w końcu zwiewali ze swoich planet by ocalić życie czym się dało i jak najszybciej się dało. Dodatkowo jesteś przecież Mirialanką, a to nie aż tak bardzo spotykany widok na Korelii. Co szkodzi spróbować? Gorzej być nie może.  O dziwo ktoś odebrał, o dziwo udało się umówić na spotkanie. Przy odrobinie szczęścia zarówno pracę jak i mieszkanie może uda się załatwić za jednym zamachem.